Weblog: Het andere gesprek
Weblogs
En toen zat het werkbezoek naar High Tech High in San Diego er alweer op. En wat dan? Voorafgaand aan het bezoek en ook tijdens het bezoek hebben we (mijn collega’s & ik samen met de hele groep die de reis maakte) al besproken hoe we de inzichten bij terugkomst inhoud gaan geven. Hieronder deel ik mijn inzichten en hoe we, werkzaam in het onderwijs, daar allemaal iets aan kunnen hebben.
Ervaringen
Onze leiding had aangegeven dat vooral het feit dat we zouden gaan van belang was en niet zozeer hetgeen we zouden organiseren na terugkomst. Ik weet nog dat ik dit in eerste instantie een wat vreemde kijk vond. Ik had namelijk al allerlei ideeën over hoe ik mijn collega’s bij mijn werkreis zou kunnen betrekken.
Drie weken na terugkomst heb ik verschillende dingen ervaren.
Echte interesse en nieuwsgierigheid
Allereerst merk ik dat de reis absoluut impact heeft gehad op hoe ik naar onderwijs in het algemeen ben gaan kijken, maar ook hoe ik kijk naar mijn rol als toezichthouder tijdens gesprekken. In de laatste blog die mijn collega’s Mark Oortwijn, Anne Bergsma en ik hebben gepost op een speciale blogpagina over deze reis, schreef ik iets over systeemdenken. Echt en oprecht nieuwsgierig zijn en een vraag stellen zonder vooraf een bepaald antwoord te verwachten, is minder vanzelfsprekend (in ieder geval voor mij) dan ik dacht. Wegblijven van aannames en veronderstellingen, wegblijven van zoekend-vragen en dus ruimte geven aan echte interesse en nieuwsgierigheid. Daarmee ben ik de afgelopen drie weken aan het werk gegaan. Ik reflecteer me dus suf, maar met groot genoegen. Ik merk dat ik soms van een afstandje om mezelf moet lachen, omdat ik dan merk dat ik bepaalde ‘open’-vragen stel.
Dit is dus het eerste resultaat, voor mij en ik hoop ook voor mijn gesprekspartners.
Dingen gaan zoals ze gaan
Daarnaast heb ik gemerkt dat dingen gaan zoals ze gaan. En daarmee doel ik op wat te doen met alles wat ik heb gezien, gehoord en gevoeld. Ik kan natuurlijk als een dolle allerlei bijeenkomsten organiseren vanuit mijn persoonlijke behoefte om de inhoud van mijn volle hoofd over mijn collega’s uit te storten. Maar iedereen weet dat dit waarschijnlijk vooral zinvol is voor de spreker. Mijn collega’s zitten wellicht helemaal niet op een extra bijeenkomst over mijn fantastische werkreis te wachten. Zoals mij voorafgaand aan de reis al was verteld: er hoeft niet van alles georganiseerd te worden om te verantwoorden dat ik iets heb opgestoken. Wat ik heb geleerd en ervaren draag ik sowieso uit, in mijn gedrag en tijdens gesprekken.
De eerste week ben ik door heel wat collega’s vanuit hun eigen interesse bevraagd naar mijn ervaringen. Mijn team had in de agenda voor ons overleg tijd ingeroosterd om naar mij te luisteren. De interesse was er en de tijd werd door anderen gemaakt. Veel collega’s willen vanuit eigen intrinsieke motivatie en belangstelling mijn verhaal horen.
Dat andere gesprek
Ook was er al een moment geprikt om op een van de kantoren van de inspectie de documentaire over High Tech High “Most likely to succeed” te bekijken. Vooraf heeft Alexandra Bronsveld (reisgenoot) de inleiding verzorgd. Ze begeleidde ook de dialoog na afloop. Ook hier heb ik mijn inzichten kunnen delen. Na afloop viel het mij op dat er nog iets veel mooiers was gebeurd. Naar mijn idee hadden we gezamenlijk (inspecteurs, enkele filosofen die uit interesse ook de film wilden zien en enkele andere collega’s uit het onderwijsveld) een gesprek gevoerd over onderwijs. Dat is natuurlijk niet verrassend. Maar wat voor mij wel nieuw was, was met collega’s over onderwijs praten vanuit ieders eigen visie op onderwijs. Het gesprek ging over wat eenieder zelf verwacht van de toekomst van het onderwijs. We bleven dus weg van de inhoud van ons vak als inspecteurs, maar spraken met elkaar over wat we hadden gezien en wat dat met ons deed en hoe wij ieder naar onderwijs kijken.
Wat mij betreft is het nu dus tijd voor dat andere gesprek. Tijd voor vaker en meer met elkaar praten over bijvoorbeeld verwachtingen ten aanzien van onderwijs en ideeën over onderwijs. Praat er eens over met een collega of met iemand uit je omgeving. Je zult zien dat het ogen opent en dat het gesprek motiverend werkt!
Daniëlla Nicolaes
Dit is de derde en laatste blog in een korte serie over de studiereis naar San Diego die drie inspecteurs maakten, samen met leraren, schooldirecteuren, schoolbestuurders en collega’s van het ministerie van OCW. Lees ook de eerdere blogs in de reeks.
Daniëlla Nicolaes is inspecteur Primair Onderwijs en moeder van een dochter (7) en zoon (5). Wil in ieder geval drie keer per jaar een ballet van het Nederlands Danstheater hebben gezien. Lacht om The Far Side. Gaat tussen april en oktober het liefst elk weekend naar het strand met gezin of vriendinnen.