Hello, goodbye vanuit Ter Apel
Weblogs
Vandaag staat een kwaliteitsonderzoek naar een internationale schakelklas op het programma in het asielzoekerscentrum in Ter Apel. Voor mij een kans om ‘het nieuws ’ zelf mee te maken en te leren van mijn collega’s hoe we een dergelijke school moeten beoordelen. Het is een behoorlijke tocht naar de prachtige eindeloosheid van Noord Nederland. Het azc ligt in de mooie, beetje glooiende landerijen van het Groningse land. Het terrein waar de school staat is troosteloos en niet de plek waar je kinderen wilt zien. Hekken, bewaking en rijen barakken. De mist van die ochtend maakt het geheel er niet vrolijker op.
Wat een andere wereld. Pubers in de leeftijd van mijn kinderen die alleen naar Nederland komen, die met een beweging langs hun nek aangeven dat hun vader niet meer leeft. Sommige daarvan hebben in meerdere asielzoekerscentra gewoond. Jongeren die het ‘thuis’ zwaar hebben door problemen en traumatische ervaringen. Ze wonen vaak in grauwe, ongezellige woonomstandigheden. Leraren zien soms lege blikken. Wat kun je doen als leraar? Leraren vertellen: heel veel begrip tonen, er niet teveel over praten, voor sommige leerlingen zijn op school de zorgen even weg.
De leraren op het op de school in Ter Apel zijn betrokken, hebben hart voor hun leerlingen. Ze bouwen iets op. Maar dan… zonder overleg, de school weet van niets, zijn er leerlingen weg. Eén keer wel veertig tegelijk. Overdag waren ze nog in de les en ‘s avonds in een bus,.. weg! “ Het is hier, hello goodbye”, aldus een leraar. “Alleen lukt het helaas niet altijd om afscheid van ze te nemen. Soms zijn er tranen, vooral bij de leerlingen. En als er zoveel leerlingen tegelijk weggaan kunnen niet alle leraren blijven.” Leraren die met hart en ziel werken op de school, die zijn ingewerkt en in wie veel tijd en energie is gestoken. Ook voor hen hello goodbye. ”Het is heel verdrietig als leerlingen ineens weg zijn, de verhalen grijpen je soms erg aan en het frustreert dat goede collega’s vertrekken. Toch zijn dit kleine zorgen in vergelijking met wat deze jongeren mee hebben gemaakt en nog steeds meemaken”, relativeert één van de vaste docenten.
De docenten in Ter Apel denken niet aan goodbye. Alle leerlingen krijgen een plan en onderwijs alsof ze blijven. “Zolang ze er zijn, ze er!”, aldus een docent. “Deze jongeren willen graag leren. Ze zijn gemotiveerd, vinden het fijn op school en zijn blij met de leraren.” Ik vind het bijzonder om te horen dat leerlingen die in Nederland blijven, regelmatig de lange reis naar Ter Apel maken om de school en hun leraren weer op te zoeken.
Het geschuif met deze kwetsbare jonge mensen heeft me getroffen. Jongeren die soms wel in vijf of zes verschillende centra hebben gewoond. Alleenstaande jongeren worden ineens ver van familie geplaatst. De ene keer krijgen ze onderwijs, soms ook niet. Het is een serieus risico dat docenten niet altijd weten waar de leerlingen zijn. Bovendien geven docenten aan dat kinderen door de vele verhuizingen extra beschadigd raken. De school heeft geen enkele regie of controle en moet machteloos kinderen laten gaan. Juist deze kinderen hebben structuur, veiligheid, de continuïteit van onderwijs en een toekomstperspectief nodig. Het zou mooi zijn als de school ze dat kan bieden.
Karin Plantinga
Karin Plantinga is al ruim 13 jaar actief als onderwijsinspecteur, waarvan een periode ook als vertrouwensinspecteur. Gedurende lange tijd heeft zij een focus gehad op de sector primair onderwijs. Recent heeft zij de overstap gemaakt naar het voortgezet onderwijs.
Meer weblogberichten
Reactiemogelijkheid gesloten
U kunt geen reactie meer plaatsen.
Reacties
-
In ieder geval hebben ze school veel niet vluchtelingen , asielzoekers die hier niet mogen zijn hebben helemaal geen school, of anders les in een barak die er niet zo mooi uit ziet als dit gebouw. Een vergelijking met het buitenland buiten Europa en zijn omstandigheden is meer op zijn plaats daarmee ontstaat een veel beter perspectief.