Opsteker
Weblogs
In de gesprekken die ik met leerlingen heb, zijn de onderwerpen talrijk. Ik vraag of ze de school fijn vinden en of er goed wordt lesgegeven. En natuurlijk of ze genoeg leren en alles begrijpen wat de juf of meester uitlegt. De leerlingen praten veelal zonder schroom en willen vaak met naam en toenaam noemen wie er al dan niet een goede of juist strenge leerkracht is.
Ik maak daar altijd wel een afspraak over: alles wat jullie vertellen blijft binnen deze muren, we gaan aan niemand verklappen wat er door wie wordt gezegd. Dat beschermt jullie en daarmee kan je vrijuit praten. Ze voelen zich dan nog belangrijker en snappen dat ze daarmee een gewichtige taak hebben; zo goed als mogelijk namens alle leerlingen van de school vertellen hoe het er aan toe gaat op hun school.
Veiligheid is een groot thema dat we bespreken. Voelen alle kinderen zich fijn op school? Wordt iedereen gewaardeerd om wie hij of zij is? Krijgen kinderen veel complimenten of juist straf en wordt er gepest? Niemand neemt een blad voor zijn mond en zo krijg ik een goed beeld van hoe de leerlingen het schoolklimaat ervaren. Gelukkig is dit veelal positief, maar het gebeurt ook dat leraren het idee hebben dat er niet wordt gepest, maar dat de leerlingen hier toch een ander beeld van hebben: “Het pesten gebeurt vaak op het schoolplein en tijdens de overblijf”. De centrale vraag van mij is dan altijd: wat doet de school om pesten te voorkomen en wat als het toch gebeurt?
Aan het einde van het gesprek stel ik altijd de ‘droomvraag’ aan de leerlingen: stel, je hebt een droom (nachtmerrie?) en je bent plotseling de directeur van deze school…wat wil je dat zo blijft en wat wil je veranderen? De ideeën tuimelen dan over elkaar. Meestal willen de kinderen het schoolplein verfraaien en meer creatieve vakken. Ook willen ze dat er niemand meer wordt gepest.
Na afloop vraag ik of de leerlingen mij nog iets willen vragen. Dat wilde Yassin laatst wel: “Mevrouw, hoe oud bent u?” Op mijn wedervraag (“Wat denk je zelf?” - Ik ben immers een vrouw en zeker als overduidelijke vijftiger praat je niet graag over je leeftijd) antwoordde hij “39 jaar”. Ik bedank hem en zeg dat ik ietsje ouder ben, namelijk 50+. Vol ongeloof kijkt hij me aan. Ik mag het aan niemand zeggen, zo hadden we dat afgesproken, maar ik kan het niet laten om te verklappen dat ik daar toch blij van werd.
Monique Okkerse
Monique Okkerse werkt sinds 2013 als inspecteur bij de Inspectie van het Onderwijs. Daarvoor was zij werkzaam als manager, onderwijsadviseur, schoolbegeleider en ontwikkelaar van lesmaterialen.